Przemytniczka

Przemycam się sama przez zieloną granicę. Zielono mam w głowie i fiołki w niej kwitną na grządkach mych myśli sadzone za młodu. Nie mam zielonego pojęcia, czemu tak zielono mi.
Może od tego przekraczania, a może od wiosny, która pozwala mi nosić ulubione spódnice.
Nie wiem i nieprawdopodobnie mi z tym dobrze. Nie zieleniejcie z zazdrości, dobrze?

Dzień Latosia.

Sukcesy sypią się na głowę jak grudki piasku pchnięte mściwą rączką trzylatka. Oszołomienie. Jest narkotyczne. Ręce drżą. W głowie zawrót. Jak na koncercie. Stoję tuż przy głośniku, wkładam weń ucho, Niewierny Tomasz. Za karę intensywność dźwięku odbiera mi słuch. Wybuchły we mnie zbyt łapczywie połknięte harmonie i tony.
Może to stanie się jutro. Może jeszcze dziś, w nocy. Tulę tę bombę atomową w pościeli jak misia. Rano znowu wstaję i ze zgrzytem srebrnej taśmy doklejam kolejny ładunek do własnego upadku.

Ale gdyby tak uwierzyć, że to tak będzie. Że nie jestem wcale Hiobem z Palcem Boga o milimetr nad moją głową, tylko jestem tą chwilą nieświadomego oczekiwania naznaczoną znakiem nieskończoności. I ziemi nie dotknę ni razu.

Dziś jest dzień Latosia. Zaczarowały mnie te płótna, jak widać, na dłużej. Z marketingowym uśmiechem na twarzy odbieram sobie kolejny kawałek zachwytu.
-To będzie dwa tysiące pięćset. Zapakować? - pytam chcąc jednocześnie wrosnąć w ten obraz. Pozwolić swoim konturom stracić kształt. Zaróżowić się zielonej narzucie. Pozwolić światłu zmienić moja koszulę nocną w iluzję pasteli.
Na deser dla oka:







I dla ucha. Z wielkimi nadziejami.


P.S.
Z gratulacjami dla Krzysia, który sam sobie tworzy literaturę podmiotu.

All

All is full of love.

Że tak trywialnie zacytuję Bjork. No, ale co poradzić. Jest dobrze. Jest pięknie. Jest szalenie wesoło.
I już nigdy nie posłucham "Białych żagli" Czerwonych Gitar bez dzikiego rechotu.
Cóż. warto było.